Dolina Miłości jest parkiem o powierzchni około 80 hektarów, leżącym na wzgórzach nadodrzańskich pomiędzy
Krajnikiem Dolnym a
Cedynią, nieopodal wsi
Zatoń Dolna.
Park ten założyła w 1850 roku żona właściciela majątku w
Krajniku Górnym Anna von Humbert. Podobno rozpoczęła budowę parku pod nieobecność męża - Carla Philippa von Humbert aby zrobić mu niespodziankę.
Wracający po długiej nieobecności prosto na uroczyste przyjęcie mąż, został przywitany zawieszonym między dwoma wielkimi bukami transparentem z napisem "Witamy w dolinie, którą miłość stworzyła".
Szybko przyjęła się też nazwa "Dolina Miłości".
Utworzenie tejże doliny, polegało na dostosowaniu wzgórz zwanych "Zatońskimi Wzgórzami" do celow rekreacyjnych oraz nadaniu im charakteu estestyczno - romantycznego. Utworzono w tym celu aleje obsadzone drzewami owocowymi, zasadzono liczne drzewa, między innymi kasztanowce, platany, jodły.
Powstały sztuczne stawy, poprzez zatamowanie strumienia oraz wykopanie oczek wodnych.
Dzieło zapoczątkowane przez Anne von Humbert byಔ kontynuowane przez kolejne pokolenia rodziny von Humbert.
Założono "Bażanciarnię", zbudowano leśniczowkę dla leśniczego opiekującego się doliną. Nadodrzańskie ziemie sąsiadujące z Dolinę wykupiono od mieszkających tu rybaków, a tereny na północy doliny wykupiono od istniejącej tam kopalni węgla brunatnego, którą niebawem zamknięto. Tereny kopalni szybko przejęła natura.
Na wzgórzach doliny ustawiono altany, a na jeziorkach wyspy ozdobione zprowadzonymi ze Shwedt rzeźbami postaci z greckiej mitologii.
Po I Wojnie Światowej park ozdobiono kamieniami w formie pomników, z wypisanymi nazwiskami ludzi kultury, sztuki i polityki.
Ze wzgledu na walory przyrodnicze i organizacyjne Dolina Miłości była miejscem wycieczek, oraz celem wyjazdów wypoczynkowych i turystycznych mieszkanców Berlina oraz Szczecina.
Po 1945 roku Dolina Miłości popadła w ruinę. Do dziś jednak można znaležć ślady jej dawnej świetności. Prowadzone są także starania nad przywróceniem Dolinie dawnego blasku.
